ΒΛΑΒΕΣ ΤΕΝΟΝΤΩΝ, ΜΥΩΝ
Οι βλάβες τενόντων, μυών είναι ιδιαίτερα συχνές.
Οι τένοντες είναι οι δομές που συνδέουν τον μυ με το οστό. Οι συχνές και απότομες κινήσεις των μυών μπορεί να ασκήσουν μεγάλη πίεση στους τένοντες, οι οποίοι, ελλείψει ελαστικότητας, ενδέχεται να τραυματιστούν ή να διαρραγούν, με συνέπεια ο μυς να μην είναι πια λειτουργικός.
Από την άλλη πλευρά, οι μύες, που σχηματίζονται από μυϊκό ιστό και βοηθούν μαζί με τους τένοντες στην κίνηση των οστών, μπορεί να εμφανίσουν βλάβες εξαιτίας καταπόνησης, υπερχρήσης, ακατάλληλης προθέρμανσης ή αποθεραπείας.
Βλάβες τενόντων
Οι βλάβες τενόντων κατηγοριοποιούνται σε οξείες, οι οποίες αφορούν τη μερική ή ολική ρήξη τένοντα και σε χρόνια σύνδρομα, όπως η χρόνια τενοντίτιδα, η τενόντωση και η παρετονοντίτιδα, που προκαλούνται από χρόνια καταπόνηση.
Όταν συμβαίνει μια ρήξη τένοντα, η συνέχεια των κολλαγόνων ινών του λύεται. Αυτό μπορεί να έχει ως συνέπεια από μια απλή ενόχληση και δυσκολία στην άρθρωση μέχρι την πλήρη αδυναμία κίνησης του μυός. Ανάλογα με τη σοβαρότητα των ρήξεων τένοντα, χωρίζονται σε πρώτου βαθμού, όπου η ρήξη είναι μικρή, σε δευτέρου βαθμού, όπου η ρήξη είναι μεγαλύτερη, αλλά περιορισμένη και σε τρίτου βαθμού, όπου η ρήξη είναι πλήρης.
Στα χρόνια σύνδρομα περιλαμβάνονται η τενοντίτιδα, η τενόντωση και η παρατενοντίτιδα. Η τενοντίτιδα παραπέμπει στον εκφυλισμό του τένοντα μετά από κάκωση, υπερβολική και χρόνια πίεση στο σημείο ή προπονητικά λάθη, σε περιπτώσεις άθλησης. Ακολουθείται από φλεγμονή και μπορεί να εκδηλωθεί ως πόνος, αδυναμία κίνησης και οίδημα.
Οι συχνότερες τενοντίτιδες στα άνω άκρα αφορούν στον ώμο και στον καρπό, ενώ στα κάτω άκρα στον αχίλλειο τένοντα, τον επιγονατιδικό τένοντα, αλλά και τους περονιαίους τένοντες. Η τενόντωση είναι επίσης εκφύλιση του τένοντα, χωρίς όμως φλεγμονώδη αντίδραση, ενώ η παρατενοντίτιδα είναι φλεγμονώδης αντίδραση του παρατένοντα.
Βλάβες μυών
Όσον αφορά τους μυς οι συνηθέστερες βλάβες είναι οι μυϊκές θλάσεις ή αλλιώς η ρήξη των μυϊκών ινών, που είναι απόρροια έντονης σύσπασης ή υπερβολικής διάτασης. Η άμεση εκδήλωσή τους είναι ο πόνος και η αδυναμία του μυός να συνεχίσει τη λειτουργία του.
Στην περίπτωση των θλάσεων οι μυϊκές ίνες εκτείνονται πέρα από εκεί που αντέχουν. Συνήθως προκαλούνται εξαιτίας ανεπαρκούς προθέρμανσης ή αποθεραπείας μετά την άσκηση, ακατάλληλου εξοπλισμού, υπερβολικής χρήσης και κόπωσης των μυών, περιβαλλοντικών παραγόντων, κακής ενυδάτωσης και έλλειψης ηλεκτρολυτών. Πολλές φορές οι μυϊκές βλάβες, παρόλο που είναι συχνές, δεν διαγιγνώσκονται ή ο πάσχων τις υποτιμά και συνεχίζει τη δραστηριότητά του, ειδικά όταν η ενόχληση είναι περιορισμένη.
Ανάλογα με την έκταση του τραυματισμού των μυϊκών ινών, οι θλάσεις χωρίζονται σε πρώτου, δεύτερου και τρίτου βαθμού. Οι πρώτες αφορούν απλή διάταση των μυϊκών ινών που έχει ως συνέπεια να περιοριστεί η λειτουργικότητα του μυός, οι δεύτερες αφορούν μερική ρήξη, που ακολουθείται από έντονο μυϊκό σπασμό, οίδημα και αιμάτωμα και οδηγεί σε μειωμένη ελαστικότητα και οι τρίτου βαθμού αφορούν πλήρη ρήξη του μυός και εμφάνιση αιματώματος, η οποία έχει ως συνέπεια την αδυναμία κινητικότητας.