Η σταθερότητα του ισχίου εξαρτάται από:

1. Οστικές δομές (άρθρωση τύπου σφαίρας)
2. Συνδέσμους (κυκλοτερείς, πρόσθιοι, οπίσθιοι)
3. Στρογγύλος σύνδεσμος κεφαλής μηριαίου
4. Αρθρικός θύλακος
5. Μύες (έξω και έσω στροφείς, απαγωγοί, προσαγωγοί)
6. Μηχανισμός αρνητικής πίεσης (λειτουργία βεντούζας)

Όρθια στάση στα 2 πόδια

– 50% του βάρους σώματος σε κάθε ισχίο

Όρθια στάση στο 1 πόδι

– Περισσότερο από το διπλάσιο βάρος σώματος

Περπάτημα

– Δυνάμεις συμπίεσης 6 φορές το βάρος σώματος
– Δυνάμεις διάτμησης 2 φορές το βάρος σώματος

Μέσος όρος: 1,900,000 βήματα το χρόνο

Καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει, η περιεκτικότητα του χόνδρου σε νερό και πρωτεογλυκάνες μειώνεται, με αποτέλεσμα ο χόνδρος να είναι λιγότερο ελαστικός.

Χωρίς τις προστατευτικές επιδράσεις των πρωτεογλυκανών, οι ίνες κολλαγόνου του χόνδρου μπορεί να γίνουν ευαίσθητες στην αποικοδόμηση και έτσι να επιδεινωθεί ο εκφυλισμός.

Νέες οστικές προεκβολές, οστεόφυτα, μπορεί να σχηματιστούν στο περιθώριο των αρθρώσεων, ενδεχομένως σε μια προσπάθεια βελτίωσης της συμβατότητας των επιφανειών του αρθρικού χόνδρου.

Φυσιολογικό βιολογικό φαινόμενο εκδηλούμενο με την πάροδο της ηλικίας, γύρω στα 45-50.

Επιβαρύνεται από την καταπόνηση, την παχυσαρκία και την κληρονομική προδιάθεση.

Τι χαρακτηρίζει την οστεοαρθρίτιδα του ισχίου:

• Η φθορά των χόνδρων, των συνδέσμων και των οστών του ισχίου.
• Φυσιολογικό βιολογικό φαινόμενο εκδηλούμενο με την πάροδο της ηλικίας, γύρω στα 45-50.
• Επιβαρύνεται από την καταπόνηση, την παχυσαρκία και την κληρονομική προδιάθεση.
• Εκφύλιση χόνδρου από τη φθορά του χρόνου ή τους καθημερινούς μικροτραυματισμούς

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ – ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑΣ ΙΣΧΙΟΥ

• Πόνος (εμπρός στην περιοχή του ισχίου, έσω περιοχή μηρού και γόνατος).
• Δυσκαμψία (δυσκολία του ασθενούς να κάνει κάμψη, έκταση και στροφή του ισχίου).
• Ο ασθενής δεν μπορεί να γονατίσει εύκολα και να κάνει βαθύ κάθισμα. Κυρίως όμως δυσκολεύεται στα σκαλοπάτια και στο να φορά το παντελόνι του, τις κάλτσες, το καλσόν και να δένει τα κορδόνια.
• Μερικές φορές αναφέρει και κράμπες στη γάμπα και δυσκολία στο σταυροπόδι
• Συχνά ο ασθενής αναφέρει πως ‘κουτσαίνει΄ και νοιώθει το πόδι του πιο κοντό
• Απλές ακτινογραφίες, Μαγνητική Τομογραφία

Η κλινική εικόνα δεν συμβαδίζει πάντα με την ακτινολογική

Ασθενείς με στάδιο 3-4 ενδέχεται να πονάνε λίγο και να είναι πλήρως λειτουργικοί
Ασθενείς με στάδιο 1-2 ενδέχεται να πονάνε περισσότερο και να έχουν προβλήματα καλής λειτουργίας του ισχίου

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ

Σε περιπτώσεις αμφιβολίας MRI (μαγνητική τομογραφία)

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑΣ ΙΣΧΙΟΥ

1. Τροποποίηση του τρόπου ζωής (απώλεια βάρους και άσκηση)
2. Αναλγητικά είναι ο στυλοβάτης της θεραπείας.
   – παρακεταμόλη (DEPON, PANADOL, LONARID N)
   – NSAIDs (VOLTAREN, XEFO, ARCOXIA, MESULID κτλ)
   – Κορτικοειδή
3. Εναλλακτική ιατρική (βελονισμός, βιταμίνη Α, C, και Ε, τζίντζερ, κουρκούμη, ω-3 λιπαρά οξέα, θειική χονδροϊτίνη και γλυκοζαμίνη)
4. Φυσικοθεραπεία
5. Αυξητικοί παράγοντες (PRP)/ βλαστοκύτταρα
6. Χειρουργείο (αρθροσκόπηση σπάνια, αρθροπλαστική)

Η σταθερότητα γόνατος εξαρτάται από:

1. Οστικές δομές (άρθρωση τύπου μεντεσέ)
2. Συνδέσμους (πλάγιοι, χιαστοί, πρόσθιοι, οπίσθιοι)
3. Μηνίσκους
4. Αρθρικός θύλακος
5. Μύες (τετρακέφαλος, οπίσθιοι μηριαίοι, γαστροκνήμιος)
6. Εκτατικό μηχανισμό επιγονατίδος
7. Screwhome mechanism (αυτόματη στροφή της κνήμης στις τελευταίες μοίρες έκτασης του γόνατος)

Όρθια στάση στα 2 πόδια

– 43% του βάρους σώματος σε κάθε γόνατο

Όρθια στάση στο 1 πόδι

– Περισσότερο από το διπλάσιο βάρος σώματος

Περπάτημα

– Δυνάμεις συμπίεσης 6 φορές το βάρος σώματος
– Δυνάμεις διάτμησης 2 φορές το βάρος σώματος

Μέσος όρος: 1,900,000 βήματα το χρόνο

Καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει, η περιεκτικότητα του χόνδρου σε νερό και πρωτεογλυκάνες μειώνεται, με αποτέλεσμα ο χόνδρος να είναι λιγότερο ελαστικός.

Χωρίς τις προστατευτικές επιδράσεις των πρωτεογλυκανών, οι ίνες κολλαγόνου του χόνδρου μπορεί να γίνουν ευαίσθητες στην αποικοδόμηση και έτσι να επιδεινωθεί ο εκφυλισμός.

Νέες οστικές προεκβολές, οστεόφυτα, μπορεί να σχηματιστούν στο περιθώριο των αρθρώσεων, ενδεχομένως σε μια προσπάθεια βελτίωσης της συμβατότητας των επιφανειών του αρθρικού χόνδρου.

Φυσιολογικό βιολογικό φαινόμενο εκδηλούμενο με την πάροδο της ηλικίας, γύρω στα 45-50.

Επιβαρύνεται από την καταπόνηση, την παχυσαρκία και την κληρονομική προδιάθεση.

Τι χαρακτηρίζει την οστεοαρθρίτιδα του γόνατος:

• Η φθορά των χόνδρων, των μηνίσκων, των συνδέσμων και των οστών του γόνατος.
• Φυσιολογικό βιολογικό φαινόμενο εκδηλούμενο με την πάροδο της ηλικίας, γύρω στα 45-50.
• Επιβαρύνεται από την καταπόνηση, την παχυσαρκία και την κληρονομική προδιάθεση.
• Εκφύλιση μηνίσκων από τη φθορά του χρόνου ή τους καθημερινούς μικροτραυματισμούς.

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ – ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑΣ ΓΟΝΑΤΟΣ

• Πόνος (εμπρός στην επιγονατίδα, έσω/έξω μεσάρθριο διάστημα, ιγνυακή κοιλότητα, γάμπες).
• Δυσκαμψία (δυσκολία του γόνατος να ανοίξει και να κλείσει πλήρως).
• Ο ασθενής δεν μπορεί να γονατίσει εύκολα και να κάνει βαθύ κάθισμα, δυσκολεύεται στα σκαλοπάτια και στο περπάτημα
• Μερικές φορές αναφέρει και κράμπες στη γάμπα
• Απλές ακτινογραφίες, Μαγνητική Τομογραφία

Η κλινική εικόνα δεν συμβαδίζει πάντα με την ακτινολογική

Ασθενείς με στάδιο 3-4 ενδέχεται να πονάνε λίγο και να είναι πλήρως λειτουργικοί

Ασθενείς με στάδιο 1-2 ενδέχεται να πονάνε περισσότερο και να έχουν προβλήματα καλής λειτουργίας του γόνατος

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ

Σε περιπτώσεις αμφιβολίας MRI (μαγνητική τομογραφία)

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑΣ ΓΟΝΑΤΟΣ

1. Τροποποίηση του τρόπου ζωής (απώλεια βάρους και άσκηση)
2. Αναλγητικά είναι ο στυλοβάτης της θεραπείας.
   – παρακεταμόλη (DEPON, PANADOL, LONARID N)
   – NSAIDs (VOLTAREN, XEFO, ARCOXIA, MESULID κτλ)
   – Κορτικοειδή
3. Εναλλακτική ιατρική (βελονισμός, βιταμίνη Α, C, και Ε, τζίντζερ, κουρκούμη, ω-3 λιπαρά οξέα, θειική χονδροϊτίνη και γλυκοζαμίνη)
4. Φυσικοθεραπεία
5. Αυξητικοί παράγοντες (PRP)/ βλαστοκύτταρα
6. Χειρουργείο (αρθροσκόπηση σπάνια, αρθροπλαστική)

Είναι συνήθως εκφυλιστική νόσος φθοράς των χόνδρων και των οστών της αρθρώσεως.

Γιά διάφορους λόγους, φθείρονται (εκφυλίζονται) αρχικώς οι μαλακοί ιστοί (σύνδεσμοι, θύλακος), ακολούθως ο αρθρικός χόνδρος, και στη συνέχεια επέρχονται βλάβες στα οστά του Αστραγάλου, της Κνήμης και της Περόνης.

Τελικό αποτέλεσμα, είναι ο πόνος και ο περιορισμός τών κινήσεων της αρθρώσεως, που οδηγούν τον ασθενή σε αναπηρία, λόγω μείωσης της κινητικότητός του.

Συμβαίνει σε γυναίκες περισσότερο από τους άνδρες σε αναλογία 3:1.

Τα συνήθη αίτιά της είναι:

• η πολύωρη ορθοστασία,
• το βάδισμα σε ανώμαλο έδαφος,
• τα λάθος ψηλά τακούνια,
• η παχυσαρκία,
• σπάνια η ανισοσκελία.

Τα συμπτώματά της είναι:

• πρήξιμο (οίδημα) στήν άρθρωση,
• δυσκαμψία,
• πόνος
• θερμότητα.
• Ο ασθενής ενίοτε χωλαίνει (κουτσαίνει).

Η κλινική εικόνα δεν συμβαδίζει πάντα με την ακτινολογική

Ασθενείς με στάδιο 3-4 ενδέχεται να πονάνε λίγο και να είναι πλήρως λειτουργικοί

Ασθενείς με στάδιο 1-2 ενδέχεται να πονάνε περισσότερο και να έχουν προβλήματα καλής λειτουργίας της ποδοκνημικής

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ

Σε περιπτώσεις αμφιβολίας MRI (μαγνητική τομογραφία)

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΟΣΤΕΟΑΡΘΡΙΤΙΔΑΣ ΠΟΔΟΚΝΗΜΙΚΗΣ

1. Τροποποίηση του τρόπου ζωής (απώλεια βάρους και άσκηση)
2. Αναλγητικά είναι ο στυλοβάτης της θεραπείας
   – παρακεταμόλη (DEPON, PANADOL, LONARID N)
   – NSAIDs (VOLTAREN, XEFO, ARCOXIA, MESULID κτλ)
   – Κορτικοειδή
3. Εναλλακτική ιατρική (βελονισμός, βιταμίνη Α, C, και Ε, τζίντζερ, κουρκούμη, ω-3 λιπαρά οξέα, θειική χονδροϊτίνη και γλυκοζαμίνη)
4. Φυσικοθεραπεία
5. Αυξητικοί παράγοντες (PRP)/ βλαστοκύτταρα
6. Χειρουργείο (αρθροσκόπηση σπάνια, αρθρόδεση, αρθροπλαστική)